รัตติกาล
๐ สุรีย์ลอยคล้อยต่ำจวนค่ำแล้ว
ตลอดแนวขอบฟ้าแสงจ้าหาย
ความมืดเริ่มเพิ่มมาดาราราย
ก็ผุดพรายที่แผ่นฟ้า ครารัตติกาล
๐ ก่อนทิวาลาจากฝากจอมขวัญ
ด้วยกำนัลในบทเพลงบรรเลงหวาน
มาขับกล่อมจอมใจให้สราญ
เชิญเยาวมาลย์ม่อยหลับกับหมอนพลัน
๐ รัตติกาลผ่านล่วงในช่วงนี้
เสียงดนตรีดังแผ่วแว่วชวนฝัน
เพลงไพเราะเสนาะซึ้งตรึงผูกพัน
คือคำมั่นสัญญาฝากจากดวงใจ
๐ เจ้าเหนื่อยนักพักผ่อนนอนเถอะนะ
ร่างกายจะหยัดยืนฝืนมิไหว
หากตรากตรำลำบากมากเกินไป
พี่ห่วงใยเจ้านักจักเสื่อมโทรม
๐ สายลมพริ้วหวิวซ่านสะท้านหนาว
แต่ละคราวร้าวร่างสำอางโฉม
เบียดกายแนบแอบพี่หนีลมโลม
ฤาจะโน้มเหนี่ยวกระหวัดรัดรึงมาน
๐ ในอ้อมกอดกายนี้พลีให้น้อง
จงพานพ้องเพ็ญสุขทุกสถาน
วอนทวยเทพเทวัญมาบันดาล
ให้นงคราญนิทราสนิทปราศพิษภัย
ด้วยรัก
จากพี่ ... รุจิเรข อภิรมย์
สวนฝันวรรณศิลป์ ยะลา
อรุณสวัสดิ์ ค่ะ
กระซิบสวาท
๑ ฝากลมพา พัดใจ ไว้ใต้หมอน
ยามเธอนอน แนบหน้า จะพาฝัน
ซบหน้าหน่อย นะคนดี มีรำพัน
ฟังจำนรรจ์ กระซิบน้อง คล้องดวงแด
๒ ณ ยามนี้ พี่นอนหนาว ร้าวรานไหม
ทุกข์อันใด ใจจงจาง ล้างบาดแผล
อย่าเฉยเมย เลยหนา ชายตาแล
หมอนข้างแคร่ ที่เคยคุ้น อุ่นน้ำคำ
๓ ตรงหมอนนี้ มีน้อง ประคองเนื้อ
หัวใจเอื้อ ละเอียดอ้อน สุนทรฉ่ำ
ทุกคำที่ พี่กระซิบ จะหยิบจำ
สร้างสุขล้ำ เลิศไสว อยู่ในทรวง
๔ หัวใจสาน กระซิบสื่อ คือสวาท
ฝากลมพาด พัดซ่อน ใต้หมอนสรวง
ฉะอ้อนอิง พิงแอบ แนบแดดวง
กระซิบควง คืนค่ำ ร่ำพิไร
กฤษณา เวช
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น