เงาฝัน

                            

                       ๐ เพียงวูบวาบ มีภาพไหว ในเงาฝัน
                          คิดถึงกัน ก็สุขล้น คนดีเอ๋ย
                          แม้เรือนร่าง จะห่างหาย คลายจากเคย
                          ไม่ลืมเลย รอยสัมพันธ์ อันเคยมี

                              ๐ เพียงลมแผ่วพาบทเพลงบรรเลง-ร้อง
                                 ดังเสียงน้องนั้นล่องลอยคอยบอกพี่
                                 ว่าหงอยเหงาแสนเปล่าเปลี่ยวเดี่ยวเหลือดี
                                  เหมือนนกที่ไร้ปีกบินสิ้นพลัง

                      ๐ ดุจมัจฉา มาว่ายเวียน วังน้ำวน
                         มักสับสน และหม่นไหม้ ไร้ความหวัง
                         พี่สดับ ศัพท์สังคีต กรีดใจจัง
                         จึงร้องสั่ง สายลมหวน ครวญถึงเธอ

                              ๐ แม้สูญดิน สิ้นแผ่นฟ้า ไร้อากาศ
                                 สายธารขาด สิงขรทรุด, ...รักนุชเสมอ !
                                 ดั่งลอราช รักแพงเพื่อน เหมือนนะเออ
                                 อยากเจอะเจอ เจ้าจอมขวัญ ผูกพันใจ

                      ๐ อยากอยู่ใกล้ ได้นอนกอด พลอดคำหวาน
                         คอยเกลากานท์ กล่อมอนงค์ จนหลงใหล
                         แต่เพราะห่าง ต่างพำนัก พักกันไกล
                         พี่จึงได้ เพียงรำพึง คิดถึงคุณ

***คิดถึง***

***คิดถึง*** 

        ๐ คิดถึง ....
              เฝ้าคะนึงถึงเจ้าทั้งเช้าสาย
              ยิ่งยามบ่ายหมายจ้องมองทักทาย
           แต่โฉมฉายมิกรายใกล้ให้เชยชม

          ๐ ยามเย็นย่ำค่ำคืนหรือดื่นดึก                       ได้แต่นึกเห็นดวงหน้า ... พาขื่นขม
          ยิ่งล่วงไปใกล้รุ่งสางน้ำค้างพรม                    พี่หนาวลม หนาวน้ำค้าง อย่างเดียวดาย

          ๐ เสียงไก่ขันขานเวลาอุษาสาง                     แสงเงินจางจับขอบฟ้าอาทิตย์ฉาย
          ค่อย ๆ เข้ม ขับส่อง...สีทองกราย                   ดาวพร่างพรายคล้ายหรี่ลับหายวับไป

          ๐ หรือเจ้าจะจางหายคล้ายดาวดับ

          ไม่ยอบรับไมตรีที่พี่ให้
         หรือสลัดตัดสวาทขาดเยื่อไย
       หรือจงใจจะใคร่ชวน ...ครวญหาเธอ

                ๐ รู้หรือไม่ในคืนนี้พี่คอยเจ้า                   สุดแสนเศร้า  เฝ้าโศกศัลย์...หวั่นเสมอ

กลัวพลัดพราก จากไกลกัน ไร้วันเจอ    พี่คงเพ้อละเมอหาจนจาบัลย์

    ๐ ดุเหว่าร้อง ก้องทั่วทุ่ง ใจฟุ้งซ่าน
       หรือนงคราญ น้องคิดคลาด ขาดจากฝัน
      น้ำค้างโปรย โรยร่วงรด รันทดครัน
     พี่หนาวสั่น สะท้านทรวง ปวดดวงใจ

    *************************

                                             

นำเสนอโดย .... รุจิเรข อภิรมย์ สวนฝันวรรณศิลป์ ยะลา 12/10/2556

..ครวญ..

..ราตรีที่พี่ครวญ..

..ครวญ..

๐ ราตรี ...
เบื้องบนมีดวงดาวพราวเวหน
ไร้เดือนแรมมาแต้มแต่งปลอมแปลงปน
ท้องฟ้ายลยวงระยับประดับเงิน

แต่ตัวพี่นั้นไม่มีราตรีน้อง
ให้ขัดข้องพลันหมองหม่นจนเก้อเขิน
ท้องฟ้าช่วงมีดวงดาวพร่างพราวเพลิน
ตัวพี่เดินอยู่โดดเดียวเปล่าเปลี่ยวใจ

๐ ราตรี ...
ดอกไม้งามนามนี้อยู่ที่ไหน
แสร้งส่งกลิ่นกระจายเกลื่อนเลื่อนลอยไกล
ชวนหลงใหลจนไต่เต้าเข้าดอมดม

อันเนื้อน้องนิ่มละมุนกรุ่นกลิ่นหอม
ยิ่งพะยอมมาเย้ายวนชวนสู่สม
ยามเยื้องกรายเพียงย้ายย่างพร่างเพลินชม
สัมผัสพรมลมแผ่วเพ้อละเมอครวญ

๐ ราตรี ...
ดึกเพียงนี้พี่ยังพร่ำคำนึงหวน
รอยรสรักร่วมรัดรึงดุจตรึงตรวน
ทุกอย่างล้วนให้ลืมยากยามจากกัน

ทั้งที่นั่นและที่นี่ล้วนชี้ชัด
สารพัดผุดพิมพ์ภาพฉาบความฝัน
อู่อดีตเด่นดูดดึงถึงปัจจุบัน
ไม่มีวันสลายเลือนเหมือนจงใจ

๐ ราตรี ...
เธอทำให้พี่รักแล้วผลักไส
จึงขอถามถึงความจริง ... เพื่อสิ่งใด ?
หรือแสร้งให้ใจพี่ตรมโศกซมซาน

ต่อแต่นี้ไม่มีน้องตระกองกอด
สิ้นเสียงออดอ้อนออเซาะฉอเลาะขาน
ไม่มีกลิ่นกายละมุนกรายกรุ่นฆาน
มีเพียงม่านมโนภาพฉาบฉายลวง

๐ ราตรี ...
ค่ำคืนนี้พี่ทุกข์ใจอย่างใหญ่หลวง
เคยพลาดหวังหลายครั้งอยู่ไร้คู่ควง
ไม่เคยหวงทวงสิทธิ์เพรียกเรียกรักคืน

แต่ครั้งนี้สุดที่ใจจะจองหอง
ยามขาดน้องต้องทุกข์หนักเกินจักฝืน
ล่วงราตรีพี่ระกำสุดกล้ำกลืน
ความขมขื่นในครั้งนี้... พี่อยากตาย

จากพี่ผู้เดียวดาย
รุจิเรข  อภิรมย์

รุจิเรข อภิรมย์
อาศรมศานติสุข “สวนฝันวรรณศิลป์”
อ.เมืองยะลา จ.ยะลา

ได้สดับรับฟังความตามที่กล่าว
คิดถึงคราวเคียงคู่ขวัญพลันใจหาย
แต่เราพรากพลัดจากกันนั้นเพียงกาย
ใจมิคลายสลายหรอกอย่าชอกช้ำ

ด้วยรักและผูกพัน
ราตรี  สำราญ

❀...ใครคนหนึ่ง....❀

ใครคนหนึ่ง..ตรึงทรวงเคียงห้วงฝัน
รักมอบมั่นเพิ่มพูนมิสูญเสีย
รักอิงแอบแนบรั้งมิพลั้งเพลีย
มั่นคงดุจดั่งเจีย..เพชรน้ำงาม..

ใครคนหนึ่ง..รักแท้มิแปรเปลี่ยน
แม้คืนเวียนวันผ่านพลันไถ่ถาม
รักเคยมอบตอบไว้ในทุกยาม
คงคู่ความเคียงข้าง..มิห่างทรวง..

ใครคนหนึ่ง..ดั่งเพลงบรรเลงหวาน
ซึ้งซาบซ่านซ้ำคีย์ที่ห่วงหวง
เพลงรักหวานปานผึ้งรำพึงปวง
หอมเอยหอมเลยล่วง..ตรงดวงแด..

ใครคนหนึ่ง..ดั่งน้ำชุ่มฉ่ำนัก
แจ้งประจักษ์จิตแล้วว่าแน่วแน่
ใครคนนั้นมั่นอยู่คอยดูแล
คือรักแท้..ตรงนี้..ที่นิรันดร์...

 •❧ღ❦.. อิงดาว พราวฟ้า.. ❦ღ❧

**บุพเพเสกสรรฉันและเธอ**

 

๐ เหมือนบุพเพเสกสรรให้ฉัน – เธอ
ได้มาเจอจนผูกพันกันแน่นเหนียว
เหมือนสองใจเรานั้นฟั่นเป็นเกลียว
คอยยึดเหนี่ยวเกี่ยวกระหวัดรัดรึงแรง

๐ แม้สองวัยไกลห่างต่างกันมาก
ดูเหมือนยากยามคบหาคราแสวง
แต่พอพบผูกพันพลันหายแคลง
เธอแสดงน้ำใจยากใครเทียม

๐ คอยโอบเอื้ออารีพี่ทุกอย่าง
ไม่เคยห่างสายตาหมั่นมาเยี่ยม
ยามเจ็บไข้ได้ป่วยยังช่วยเตรียม
ของควรเขียมควรขัดระมัดระวัง

๐ หมั่นถามไถ่ไขว่คว้าสิ่งน่าปลื้ม
มาให้ดื่มให้คลายคล้ายมนต์ขลัง
จนพี่สร่างห่างไข้ได้เร็วจัง
ทั้งลุกนั่งยืนเดินเพลิดเพลินใจ

๐ ยามฉันหวังตั้งใจใฝ่สร้างภาพ
พอเธอทราบก็คอยสร้างวางพื้นให้
คอยแนะนำพร่ำสอนทุกตอนไป
จนสร้างได้ใช้งานคู่กานท์กลอน

๐ ฉันสุดปลื้มมิลืมเลยที่เคยช่วย
เธอคนสวยฉันยังซึ้งถึงคำสอน
ทุกคืนค่ำพร่ำหาคราเข้านอน
ยอมกอดหมอนก่อนหลับตาพาฝันเพลิน

♥ บัวกลางบึง ♥

๐  เห็นบัวบานกลางบึงผึ่งลม-แดด
ภู่-ผึ้งแวดวนชมดมกลิ่นหอม
ลิ้มเลอรสเกสรตอนไต่ตอม
ต่างเวียนห้อมล้อมตรงบงกชบึง

๐  เสียดายบัวบานห่าง...กลางบึงใหญ่
อยากเอื้อมไปไขว่คว้า,  ถ้าเอื้อมถึง
แต่นี่ไกลกลางสระ,  จะเด็ดดึง
ต้องคำนึง,  คงยาก...หากจะทำ

๐  กลีบบัวบาน  ตระการก่อง  แดดส่องทาบ
น้ำค้างอาบ  ฉาบกลีบบัว  ระรัวส่ำ
วาบแวววับ  รับแดด  แผดเผานำ
เกรงบัวช้ำ  ไม่ชื่น  จึงยืนมอง

๐  หากมีฤทธิ์  อิทธิเดช  เวทมนตร์ขลัง
จะเสกสั่ง  สุริยา  อย่าทำหมอง
ถนอมบัว  ชั่วชีวิต  คิดหมายปอง
อย่าให้ต้อง  ตรมแดด  แผดเผาพรรณ

๐  หากเก็บบัว  มาไว้  ภายในบ้าน
อีกไม่นาน  น่าจะเฉา  ...เราเสียขวัญ
หากปล่อยบัว  อยู่ในบึง  คะนึงครัน
อีกนานวัน  กว่าผันแปร  แม้ต้องโรย

~ เหมือนบุพเพพร้อมหนุนบุญนำพา ~

๐  อ่านบทกลอนกล่าวการบันดาลจิต
ร้อยลิขิตคำไว้ให้ประจักษ์
กระจ่างซึ้งถึงความหมายมากมายนัก
เธอช่างถักทออักษรคลายร้อนเย็น

ยินเสียงเพลงพร้อมอ่านกลอนอ้อนคำหวาน
แสนซึ้งมานซ่านทรวงห่วงอยากเห็น
หน้าเอิบอิ่มยิ้มละไมไม่เคยเว้น
หลงเนื้อเย็นไม่เว้นวางแม้ห่างไกล

ในยามหลับกับหมอนก็นอนฝัน
ว่าเรานั้นลอยล่องท่องฟ้าใหญ่
คอยเก็บเดือนหยิบดาวพราวอำไพ
มากองให้น้องนับยามหลับนอน

ในยามตื่นฟื้นกายอยากก่ายกอด
อยากถ่ายทอดอุ่นไอให้ดวงสมร
อยากอิงแอบแนบเนื้อเหลืออาวรณ์
เพื่อบังอรผ่อนคลายหนาวกายพลัน

ลมหายใจของพี่ที่เข้าออก
มันคอยบอกคอยเตือนเหมือนจอมขวัญ
ให้รักน้องปองนุชสุดชีวัน
อย่าเหหันเหินห่างหรือร้างรา

อันชายอื่นหมื่นแสนในแดนโลก
ไม่มีโชคเชยชิดขนิษฐา
เหมือนบุพเพพร้อมหนุนบุญนำพา
ให้พี่มาพานพบประสบนวล

♥ รักฝากใจ ♥

๐  อย่าพึงหวังตั้งใจให้มากนัก
เพราะความรักมักเหเสน่หา
เนื่องในใจคนนั้นผันแปรพา
ให้อุราไหวหวั่นกันเรื่อยไป

๐  วานนี้รักวันนี้ลืมเคยปลื้มสิ้น
เหมือนเล่ห์ลิ้นแลบตวัดสลัดไส
หากยึดมั่นเมื่อผันแปรก็แพ้ใจ
ก่นร่ำไห้เหือดแห้งแล้งน้ำตา

๐  จะฝากเดือนฝากดาวพราวฟ้าใส
อย่ามั่นใจจะรอดปลอดเชียวหนา
ราตรีใดดาวร่วงอาจพ่วงพา
เอารักมาหมกดินสิ้นสุขพลัน

๐  จงเอารักฝากใจเราไว้เถิด
แม้จะเกิดกรรมกลายสลายฝัน
หากเรารู้เล่ห์รักประจักษ์นั้น
ยังมีวันผันแปรแก้ไขคืน

๐  เมื่อจะรักอย่ามักกลัวมัวคิดมาก
เอารักฝากฝันไว้ไร้ฝ่าฝืน
คอยถนอมกล่อมใจให้ยั่งยืน
ความสดชื่นจะกระชับกลับมาเอง