กลิ่นกาสะลอง
กลิ่นกาสะลอง
*** คืนฝนลา ***
หลงเสน่ห์ กวี ศรีอักษร
มนต์บทกลอน หวานแว่ว ทั่วแนวป่า
เดือนรูปเคียว เปลี่ยวเหงา ในเงาตา
รอเธอมา สอดสร้อย ร้อยวลี
คิดถึงอยู่ รู้ไหม แทบใจขาด
แต่มิอาจ บินข้าม คามวิถี
อยากเริงร่า ฝ่าฝน ถึงคนดี
เพราะบางที แอบรักเธอ ยามเผลอใจ
ฟ้าที่นี่ เงียบเหงา สีเทาหม่น
ลมจูบฝน พัดอ้อน ดูอ่อนไหว
พราวสะพรั่ง โปรยมา แล้วลาไกล
อีกเมื่อไหร่ รักนวล จะหวนคืน
กาสะลอง หอมอ่อน ตอนรุ่งสาง
ความอ้างว้าง ยื้อยุด จนสุดฝืน
หัวใจเอ๋ย เคยช้ำ ทนกล้ำกลืน
นอนสะอื้น แผ่วเบา เคล้าน้ำตา
ตอบนะครับ
เพ็ญเดือนหงาย คือหมายคืน ชื่นชิดนวล
เสียงใครน้า มาสะอื้น คืนฝนตก
พร้อมหยิบยก ความชอกช้ำ นำกล่าวหา
ว่าใครหนึ่ง ซึ่งรักมาก ได้จากลา
ปล่อยขวัญตา ให้คิดถึง คะนึงครวญ
แท้ที่จริง ยอดหญิงจ๋า แม้ว่าห่าง
แต่ไม่ร้าง เลือนลืมนุช สุดสงวน
ยิ่งกลิ่นกาสะลอง มาล่องลอย พลอยรัญจวน
ดังเนื้อนวล นั้นแนบชิด สนิทกาย
ถึงฟ้าหม่น หนทางไกล แต่ใจพี่
ยังอยู่ที่ อรทัย ไม่เคยหน่าย
ยามไร้ฝน และบนฟ้า ดาราราย
พอพระพาย เริ่มพัดหวน ชวนรำพึง
อย่าร่ำไห้ ใช่ว่าพี่ มีใครอื่น
เพียงงามชื่น ที่ชูจิต และคิดถึง
ในบางครั้ง นั่งใจลอย คอยคะนึง
เพราะใจตรึง กับน้องนาง มิวางวาย
รอเถิดนะ จะคืนกลับ มารับขวัญ
มินานวัน อย่าหวั่นไหว ให้ขวัญหาย
คอยมองเดือน เพื่อนของดาว พราวพร่างพราย
เพ็ญเดือนหงาย คือหมายคืน ชื่นชิดนวล
ด้วยรักและผูกพันเสมอ
รุจิเรข อภิรมย์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น