สาวเมืองเลย พี่ไม่เคยลืม

สาวเลยยังรอ

 

สาวเมืองเลย พี่ไม่เคยลืม

                   ๐ ดีใจมาก จากน้ำคำ เธอย้ำเศร้า          ว่ายังเฝ้า ใฝ่ร่ำหา น้ำตาไหล

                   ยังคงคอย ริมขอบฟ้า อ่าอำไพ                   แต่รู้ไหม ใครสะอื้น ทุกคืนวัน

                   ๐ จากยะลา มาไกลซึ้ง ถึงฝั่งโขง              ทุกทุ่มโมง เฝ้ามองหา คนตาฝัน

                   อยากพบหน้า สุดาดวง ด้วยห่วงกัน         แต่เธอนั้น เหมือนหน่ายแหนง แกล้งหนีไป

                  ๐ ปล่อยคนไกล ให้คอยเก้อ ละเมอหา      อยากพบหน้า นวลละออง น้องอยู่ไหน

                  เช้ายันค่ำ ย่ำค้นหา ยอดยาใจ                     หนแห่งใด ไปลุยสิ้น ถิ่นผูกพัน

                  ๐ ริมฝั่งโขง เลียบโค้งคุ้ง ยามรุ่งสาง          มวลหมอกจาง กระจายเกลื่อน เหมือนม่านฝัน

                  ดอกอ้อขาว ราวปุยฝ้าย ส่ายเสียดกัน         ลู่ลดหลั่น แลละลิ่ว พลิ้วล้อลม

                  ๐ เรือลำน้อย อ้อยอิ่งเคลื่อน เลื่อนเรื่อยล้า   สุคนธา ทั่วถิ่นฟาก ฝากกลิ่นฉม*

                  เมฆสีขาว พราวแผ่นฟ้า น่าชื่นชม             สุดภิรมย์ พิมพ์ภาพลักษณ์ สลักจินต์

                  ๐ ดงดอกอ้อ ริมโขงงาม วาบหวามจิต       เพลินพินิจ พิศแล้วฝัน พลันถวิล

                  ประไพพักตร์ มีลักยิ้ม ปริ่มโสภิณ             เทียบทั่วถิ่น สิ้นใครเท่า ที่เจ้างาม

                  ๐ ยามเราสอง ล่องเลียบฝั่ง ยังจำได้           ต่างชิดใกล้ ใต้จันทร์นวล ชวนวาบหวาม

                  พิณพลิ้วแผ่ว เพียงลมผ่าน ซ่านซึ้งตาม      ในนิยาม ความรักที่ มีต่อกัน

                 ๐ ต่างยืนยัน คำสัญญา ว่าแน่นหนัก            แม้นานสัก อสงขัย ยังไม่หวั่น

                  เอาหัวใจ เราทั้งสอง คล้องผูกพัน               กับแสงจันทร์ อันอำไพ ในราตรี

                  ๐ จากวันนั้น ถึงวันนี้ หลายปีแล้ว             ไร้วี่แวว ว่าน้องมา พบหน้าพี่

                  ไม่เคยคิด ไม่เคยฝัน ว่าวันนี้                       จะได้มี โอกาสกลับ ประดับใจ ...เธอ !