สวนฝันวรรณศิลป์(ร้อยกรอง): 2017

วันพฤหัสบดีที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2560

เพียงเรา

นางฟ้า เมืองพิจิตร

๐ แม้ตัวไกล ใจไม่ห่าง อย่างที่คิด

แต่เพราะติด ภาระการ งานจึงเฉย

โทรศัพท์ กับเฟซ – ไลน์ ไม่ใช้เลย

อยากเฉลย มาให้โล่ง โปร่งใจพลัน

๐ เรื่องร้างลา อย่ากังวล เลยคนสวย

แม้มอดม้วย มิอาจลืม เคยปลื้มนั่น

อยากเขียนกลอน เคียงเกลากลอน อ้อนเช่นกัน

แต่แบ่งปัน เวลายาก เพราะมากงาน

๐ ยามเห็นเดือน ลอยเยือนฟ้า เวลาดึก

ได้แต่นึก คะนึงหา คนหน้าหวาน

ดาราพราว ราวเนตรน้อง มองสบนาน

ใจฟุ้งซ่าน ผ่านเมฆา พารัญจวน

๐ ลมพัดแผ่ว แว่วเสียงนวล มาครวญคร่ำ

เหมือนตอกย้ำ เป็นคำพ้อ ส่อกำสรวล

นกละเมอ เผลอนึกเห็น เป็นเสียงนวล

ทุกอย่างล้วน รำลึกถึง คะนึงนาง

๐ รักของพี่ ไม่มีจาง ร้างลาหรอก

มีแต่งอก เงยมากล้น จนยากห่าง

อย่ากลัวรัก จักเลือนลา หรือแรมร้าง

คนเคียงข้าง คือน้องนิศ ไม่ผิดคน

๐๕/๑๐/๒๕๖๐

วันเสาร์ที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2560

คิดถึงนะคิดถึงตรึงดวงจิต
คนละทิศไกลห่างต่างพื้นที่
ผูกสมัครรักใคร่เยื่อใยมี
ด้วยไมตรีต่อกันอันงดงาม

หวังดำรงคงไว้ไม่สูญสิ้น
ในดวงจินต์จารึกผนึกหวาม
วันเวลาคล้อยเคลื่อนไม่เลื่อนตาม
ทุกโมงยามชัดเจนเช่นดั่งเดิม

ความคิดถึงปล่อยไปในอากาศ
ใจสะอาดล่องลอยคอยสร้างเสริม
ไกลแสนไกลเพียงไหนจักใส่เติม
บุหงาเพิ่มกลิ่นกรุ่นละมุนไอ

หวังเพียงเพื่อคนดีที่รอนั้น
อากาศพลันช่วยหอบมอบส่งให้
ซึ่งเธออาจมิรู้จากผู้ใด
มิเข้าใจทิ้งขว้างปล่อยวางกอง

หากเธอมิยื่นมือไปถือรับ
วานช่วยจับแล้วปล่อยให้ลอยล่อง
อสงไขยเวลาพาประคอง
ความคิดถึงเที่ยวท่องลอยล่องวน

เมื่อพลั้งพลาดอาจมีผู้ที่พร้อม
และยินยอมรับไว้มิให้หล่น
ให้คิดถึงลอยล่องท่องสากล
คงสักคนพบเจอเสนอนาม

« เมื่อ: 14 เมษายน 2014, 18:44:49 PM »

อย่าให้พี่ตรม

๐ มิต้องให้ใครเจอสิ่งเธอส่ง
เพราะมันตรงลงที่ใจพี่ไหวหวาม
ความคิดถึงซึ่งคอยสื่อคือนงราม
หมั่นมาถามทักพี่ทุกวี่วัน

๐ กลิ่นบุหงาคราสูดดมภิรมย์รื่น
ช่างหอมชื่นชีวีชวนพี่ฝัน
ดังกลิ่นนวลอวลเคล้าเร้ารำพัน
คิดถึงกันและกันอนันตกาล

๐ ดุจปาริชาติชุบชีพรีบไขว่คว้า
นงพะงาพาละเมอเผลอร้องขาน
น้องอยู่ไหนในพนาสุธาธาร
หรืออยู่บ้านที่ระยองมองไม่เจอ

๐ อย่าให้พี่เพ้อคลั่งหวังพบเจ้า
หรือต้องเฝ้าใฝ่สนองน้องเสนอ
โปรดโผล่หน้ามานิดคิดถึงนะเออ
อย่าทำเผลอผลักไสจนไกลเกิน

๐ ยิ่งคืนค่ำน้ำค้างตกวิหคร้อง
ดังเสียงน้องพร้องกู่อยู่แถวเถิน
แสงดาวพร่างกลางนภาเหมือนว่าเมิน
ไม่ยอมเกริ่นแกล้งอำทำพี่ตรม

จากพี่ผู้เพียรหาเธอ

รุจิเรข อภิรมย์
สวนฝันวรรณศิลป์ ยะลา
๑๔/๔/๒๕๕๗

อักษราสื่อหวานประมาณนี้
หวังคนที่จากไกลไปขื่นขม
โปรดหันมาอย่ายึดติดคิดระทม
กลับมาให้ชื่นชมสมอุรา

กระแต กระเป๋ารถเมล์

สมาชิกสมาคมกวีร่วมสมัย

20 เมษายน 2014, 15:42:19 PM

เดียวดาย

ดอกไม้บำบัด ดอกไม้มีพิษ
Yesterday
๐ ดั่งนกน้อยคล้อยถิ่นสิ้นรังอยู่
ขาดแม้คู่เคียงข้างต่างใจฝัน
สุดสายตาคือฟ้ากว้างมาขวางกัน...
กับคืนวันผันเปลี่ยนใจเพียรตรอง

๐ เฝ้าโผผินบินเห่ใจเลหลัง
ป่านนี้ยังขาดคู่เคียงอยู่สอง
ขาดอาทิตย์แสงจันทร์อันเรืองรอง
บินกู่ก้องฟ้ามืดใจจืดจาง

๐ มีใจใครเอื้อเฟื้อจุนเจือหนุน
ให้อบอุ่นกรุ่นใจมิหมองหมาง
เป็นแรงใจฝ่าฝนบนทิศทาง
ดับอ้างว้างที่กัดกร่อนเข้าชอนไข

๐ อย่าให้บินสิ้นแรงจะแข็งขัน
ปีกนั้นพลันอ่อนล้าอุราไหว
ช่วยโอบอุ้มก่อนตกดินจะสิ้นใจ
มาเคียงใกล้ไหมนั่นนิรันดร
,,,ดอกไม้บำบัด ดอกไม้มีพิษ,,, ดูเพิ่มเติม

— กับ ดอกไม้บำบัด ดอกไม้มีพิษ

...18/6/2556 : 22.57 น. ตอบกลอนคุณดอกไม้บำบัด ดอกไม้มีพิษ(เป็นเรื่องของกลอนนะครับ หากเป็นการละลาบละล้วงต้องขออภัยด้วย)

๐ เสียงนกน้อยลอยมาว่าขาดคู่
จึงต้องอยู่เดียวดายเปลี่ยวกายสมร
อารมณ์หวามยามโผผินเที่ยวบินจร
ผ่านสาครขุนเขาลำเนาไพร

๐ ยามค่ำคืนฝืนหลับกับคอนคบ
ก็ยังสบสายลมพรมสั่นไหว
ความเหน็บหนาวร้าวรวดเจ็บปวดใจ
อยากมีใคร มาคอย คลายหงอยพลัน

๐ สำเหนียกนกน้อยพร่ำคร่ำครวญหา
ก็อยากมาคอยมอบคำปลอบขวัญ
ให้เธอยิ้มอิ่มใจในทุกวัน
และเติมฝันให้บรรเจิดเลิศรุจี

๐ มิให้บินจนสิ้นแรงแห่งปีกหาง
จะแนบข้างคอยประคองกอดน้องพี่
มิให้หมองต้องตกดินสิ้นชีวี
เราจักมีกันและกันจนวันตาย

18 มิถุนายน 2013 เวลา 22:57 น.ถูกใจ9

Sangwran Shinnawat ไพเราะมากค่ะ

19 มิถุนายน 2013 เวลา 4:53 น.ถูกใจ3

Jumni Boonyapattaro พี่ชอบมาก อ่านแล้วใจหายค่ะ

19 มิถุนายน 2013 เวลา 7:33 น.ถูกใจ2

ภ.ภาพวาด ฝึกกลอน แต่งกลอนเพราะ ไม่ตกเลยนะคะอา

19 มิถุนายน 2013 เวลา 19:00 น.ถูกใจ2

รุจิเรข อภิรมย์ ...ขอบคุณที่ภาพมาให้กำลังใจ, เนื้อความของกลอนยังกระโดดอยู่นิด ๆ ครับ

19 มิถุนายน 2013 เวลา 21:33 น.ถูกใจ4

รุจิเรข อภิรมย์ ... อยากเก็บกลอนชุดนี้ไปไว้ในบล็อคสวนฝันวรรณศิลป์(ฉบับร้อยกรอง) คุณดอกไม้บำบัด ดอกไม้มีพิษ จะอนุญาตไหมเอ่ย ?

18 มิถุนายน เวลา 14:15 น.ถูกใจ1

Rung Phenrung งดงามจับใจค่ะอารุจ

18 มิถุนายน เวลา 14:36 น.เลิกถูกใจ1

รุจิเรข อภิรมย์ ...สามปีมาแล้วที่เข้าไปต่อกลอนของคุณดอกไม้บำบัด ดอกไม้มีพิษ เธอเขียนได้จับใจจนอดมิได้ที่จะตอบชิ้นงานของเธอครับ
ขอบคุณคุณรุ่งที่กรุณาเข้ามาอ่านและให้กำลังใจไว้นะที่นี้ด้วยนะครับ

18 มิถุนายน เวลา 14:39 น.ถูกใจ2

ดอกไม้บำบัด ดอกไม้มีพิษ ขอบคุณมากค่ะ 😍😍

18 มิถุนายน เวลา 15:18 น.ถูกใจ

รุจิเรข อภิรมย์ ...ขอบคุณครับ คุณดอกไม้ ฯ เธอเขียนไว้ไพเราะจับใจจนอยากตอบเมื่อ ๓ ปีที่แล้วครับ

18 มิถุนายน เวลา 16:21 น.ถูกใจ1

ดอกไม้บำบัด ดอกไม้มีพิษ

18 มิถุนายน เวลา 17:10 น.เลิกถูกใจ1

รุจิเรข อภิรมย์ ... คุณดอกไม้ยังมิได้บอกผมเลยว่าจะอนุญาตให้นำไปเก็บไว้ที่บล็อคสวนฝันวรรณศิลป์ ยะลา หรือเปล่าครับ

18 มิถุนายน เวลา 19:29 น.ถูกใจ1

ดอกไม้บำบัด ดอกไม้มีพิษ เป็นเกียรติ ค่ะ
ขอบคุณ 😄

18 มิถุนายน เวลา 20:19 น.เลิกถูกใจ1

รุจิเรข อภิรมย์ ...เป็นเกียรติแก่สวนฝัน และขอบคุณเช่นกันครับ
ลงบล็อคเมื่อไหร่จะลิงค์มาให้อ่านอีกครั้งเช่นกันครับ

18 มิถุนายน เวลา 21:08 น.ถูกใจ1

ความทรงจำ ริมน่าน ..มีใจใครเอื้อเฟื้อจุนเจือหนุน
ให้อบอุ่นกรุ่นใจมิหมองหมาง
เป็นแรงใจฝ่าฝนบนทิศทาง
ดับอ้างว้างที่กัดกร่อนเข้าชอนไช...
เพราะมากค่ะ
..เหงา..เหมือนจะบินไม่ไหวแล้ว👍👍👍

18 มิถุนายน เวลา 21:18 น.เลิกถูกใจ1

รุจิเรข อภิรมย์ ... เพราะเหตุนี้จึงได้มาปลอบขวัญ

๐ สำเหนียกนกน้อยพร่ำคร่ำครวญหา
ก็อยากมาคอยมอบคำปลอบขวัญ
ให้เธอยิ้มอิ่มใจในทุกวัน
และเติมฝันให้บรรเจิดเลิศรุจี

๐ มิให้บินจนสิ้นแรงแห่งปีกหาง
จะแนบข้างคอยประคองกอดน้องพี่
มิให้หมองต้องตกดินสิ้นชีวี
เราจักมีกันและกันจนวันตาย