อนุสรณ์แสงดาว
วิบวับดาว พราวฟ้า จ้าเวหน
เมฆลอยวน เวียนต่ำ ดื่มด่ำแสน
ทะเลกล้า ว้าเหว่ เสน่ห์แดน
เรือกลับแล่น เริงร่า ท้าคลื่นลม
ค่ำคืนนี้ มีรัก จักใฝ่ฝัน
ครวญรำพัน เพ้อไป ใจสุขสม
ขอเพียงเรา เฝ้าผูก ปลูกชวนชม
คงได้ดม ดอมชิด ตอนนิทรา
แน่ะดาวตก กกก่าย คลายสะดุ้ง
ลุกจากมุ้ง มองไป ในเวหา
ราวกระดาษ กลาดเกลื่อน พุ่งเคลื่อนมา
ร่วงจากฟ้า ฝ่าหมอก หยอกชาวดิน
๐ ดาวที่ตก ต่ำลง ตรงหน้านั้น
คือเทวัญ ว่ายวน ก่นถวิล
ด้วยแรงฤทธิ์ พิสมัย ยุพาพิน
จึงได้ดิ้น รนหา แม้ราตรี
๐ แม้มิอาจ เอื้อมยื้อ ยึดถือได้
แต่ก้อใช่ ร้างรา เบือนหน้าหนี
คอยสอดส่อง มองหม่น เพียงคนดี
ดั่งคืนนี้ ที่สำแดง แฝงเลศนัย
๐ หาใช่หยอก หลอกเล่น เช่นที่คิด
เพียงนิมิต ปริศนา มาให้ไข
โดยมิต้อง หลับฝัน จงมั่นใจ
๑๒/๐๕/๒๕๖๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น