สวนฝันวรรณศิลป์ ยะลา
เหมันต์รัญจวน
กู่ก้องถามยามลมโลมโถมถั่งถี่
น้องอยู่ไหนไยหนีหน้าไร้ปรานี...
ล่วงราตรีปล่อยพี่หนาวอกร้าวราน
๐ มองมืดมิดยิ่งคิดถึงคะนึงหา
หรีดหริ่งราลดเสียงร้องเคยก้องขาน
สุคนธชาติขาดกลิ่นพรากไปจากฆาน
กาแฟหวานก็พาลขมยามตรมตรอม
๐ แหงนมองฟ้ายามราตรีไม่มีดาว
ปุยเมฆขาวราวฝ้ายฝอยลอยเป็นหย่อม
ก็มาหายสลายไปไม่รายล้อม
เหมือนจะยอมให้เดือนอยู่เพียงผู้เดียว
๐ ความเงียบงันก่อรันทดสลดยิ่ง
ทุกทุกสิ่งสงัดส่อใจห่อเหี่ยว
พอลมหนาวพัดกราวกรูรู้ซึ้งเชียว
สุดแสนเปลี่ยวเปล่าใจนักยามรักลา
หรีดหริ่งราลดเสียงร้องเคยก้องขาน
สุคนธชาติขาดกลิ่นพรากไปจากฆาน
กาแฟหวานก็พาลขมยามตรมตรอม
๐ แหงนมองฟ้ายามราตรีไม่มีดาว
ปุยเมฆขาวราวฝ้ายฝอยลอยเป็นหย่อม
ก็มาหายสลายไปไม่รายล้อม
เหมือนจะยอมให้เดือนอยู่เพียงผู้เดียว
๐ ความเงียบงันก่อรันทดสลดยิ่ง
ทุกทุกสิ่งสงัดส่อใจห่อเหี่ยว
พอลมหนาวพัดกราวกรูรู้ซึ้งเชียว
สุดแสนเปลี่ยวเปล่าใจนักยามรักลา
รุจิเรข อภิรมย์
สวนฝันวรรณศิลป์ ยะลา
๒๕/๐๑/๒๕๕๙ : ๒๑.๐๔ น.
